Jaarlijkse machtigingen

Met de monteur die twee keer moest komen om eerst de tillift en daarna de bad-brancard te keuren, kon ik er nog om lachen. Om die bureaucratie. Maar soms lukt het lachen niet meer en loopt een telefoongesprek met een leverancier volledig uit de hand.

Want al het beslag dat er gelegd wordt op mijn tijd, door dit soort dingen, beklemt mij meer en meer.

Elk belletje naar elke willekeurige leverancier duurt lang. Je moet oneindige bel-menu’s doorlopen en uiteindelijk, na lang in de wacht te hebben gehangen, word je te vaak verkeerd doorverbonden. Waardoor de verbinding verbroken wordt en je weer opnieuw moet beginnen. Of men belooft terug te bellen, maar die belofte wordt niet nagekomen. Waardoor jij je de dag later weer door het bel-menu heen worstelt.

Onderhand ben ik allergisch geworden voor ‘privé-nummers’. Ik neem ze liever niet meer op, want te vaak betekent het dat ik weer een machtiging moet halen om een noodzakelijk hulpmiddel te kunnen blijven bestellen.

Ik kan mij niet meer neerleggen bij het halen van die eeuwige machtigingen. En vraag steeds vaker door naar de reden van dat jaarlijkse circus aangezien Lotte een ongeneeslijke progressieve spierziekte heeft.

Bij de leverancier zelf vang je vaak bot, zij beginnen al snel te dreigen met ‘zonder die machtiging kunnen we straks niet meer aan u leveren’.

De gewone helpdesk van de zorgverzekeraar blijft ook hangen in herhalende antwoorden terwijl ik die antwoorden allemaal pareer. Zij verwijzen naar de wet, maar in de wetgeving staat nergens dat er een jaarlijkse machtiging nodig is…Blijkbaar zit ook daar te weinig kennis over de producten die Lotte nodig heeft of over de gevolgen van haar progressieve spierziekte op haar gezondheid.

Als ouder loop je vast en word je gedwongen mee te gaan in deze absurde tijdrovende onnodige bureaucratie.

Wat is het dan fijn om gevraagd te worden deel te nemen aan de werkgroep ‘Ontregel de zorg’ om daar hopelijk concrete stappen te kunnen zetten om zo verandering op gang te brengen.