Puber vakantie
Al enige jaren nemen wij een verpleegkundige mee als wij op zomervakantie gaan.
Dit jaar ging ook de dochter van de verpleegkundige mee. Die dochter, Sanne, is net zo oud als Lotte en ze kennen elkaar onderhand erg goed door alle weekenddagen die Lotte bij hun thuis doorbrengt.
Het zijn, zoals Sanne regelmatig zegt, bijzondere vriendinnen.
De weekenden voor de zomervakantie werden er al plannen gesmeed over wat ze allemaal gingen doen in de zomervakantie.
In de laatste week voor we weggingen, kreeg Lotte een planner thuisbezorgd via de post.
In die planner stond overzichtelijk, met duidelijke picto´s, wat er allemaal gepland stond op welke dag. Alles had Sanne, samen met Lotte bedacht en vervolgens gereserveerd. De verpleegkundige had geadviseerd over de haalbaarheid van bepaalde activiteiten en één en ander gemonitord.
De eerste vakantiedag waren wij er eerder dan Sanne en de verpleegkundige.
Dus besloten wij te gaan zwemmen met ons gezin. Lotte toonde totaal niet enthousiast, iets wat wij niet gewend zijn van haar. In het zwembad kwam het hoge woord eruit, zij wilde deze vakantie eigenlijk alles met Sanne doen en niet met ons. Heerlijk om dat puber gedrag zo te zien.
Toen Sanne er eenmaal was, klaarde Lotte haar humor helemaal op. Elf dagen lang draaide de dames hun eigen programma. Dat de verpleegkundige telkens meeging, nam Lotte op de koop toe.
Haar ging het vooral om het samenzijn met Sanne.
’s Ochtends begon het al met het uit bed halen ritueel. Sanne kroop lekker bij Lotte in bed en de CD-speler ging hard aan. Geweldig om 2 pubers keihard mega-mindy en (de oude) K3 te horen meezingen. Iedere dag werd er gezwommen, ’s avonds stond Lotte naast de kant om Sanne (en de verpleegkundige) aan te moedigen als zij hun banen zwommen en er werden overal filmpjes van gemaakt (en daarna bewerkt natuurlijk).
Verder zijn Lotte haar nagels vakkundig gelakt, zijn beide dames gemasseerd, is er huifbed gereden en hebben ze geshopt.
Het allermooiste was wel om te zien hoe creatief Sanne was in het betrekken van Lotte bij alles.
Zo zijn wij tweemaal verwend met een heerlijk zelfgemaakt toetje.
Daarvoor moesten koekjes geplet worden. Geen probleem voor Sanne en Lotte, de koekjes werden verpakt in aluminiumfolie en hup de rolstoel werd eroverheen gereden.
Wat ons betreft is er geen programma “ik ga EMB” nodig, dat wordt gewoon van nature al uitgevoerd. Gewoon door Lotte overal bij te betrekken.
Lotte en Sanne hadden zo’n eigen programma, dat de jongste op het laatst verzuchtte “doen we ook nog eens iets samen”, terwijl wij dachten de jongens een plezier te doen door veel met hun te ondernemen…
Na elf dagen kwamen wij ontspannen thuis. Uitgerust niet (daar zijn elf dagen gewoon te weinig voor) wel enigszins bijgeslapen. Maar ontspannen genoeg om de uitdagingen (rondkrijgen van het zorgteam en een arbeidsconflict) die ons te wachten stonden aan te gaan.
