En toen was het stil in huis
https://pickourbrain.nl/blog/toen-was-het-stil-in-huis/
Sinds Lotte wist dat ze naar de pijnpoli zou gaan, had ze het er dagelijks over. Ze had haar hoop erop gevestigd en stiekem wij ook.
Het consult was zeer hoopgevend. We troffen een arts die zich goed had ingelezen, die ook echt de tijd nam om te luisteren naar de antwoorden van Lotte. Ik gloeide bijna van trots; Lotte kon zo goed aangeven waar ze pijn had, hoe die pijn aanvoelde. Ze beantwoordde zo’n beetje alle vragen zelf.
Met nog meer zware medicatie, die we bovenop alle medicijnen die ze al had, moesten geven, gingen we naar huis. Die avond kreeg ze haar eerste dosis en wat een wonder, ze viel vrijwel meteen in een diepe slaap.
Maar waar de arts had gewaarschuwd dat apneu’s een bijwerking zouden kunnen zijn, lag Lotte die nacht juist zwaar te hyperventileren. De volgende ochtend kreeg ze er nog een medicijn bij en was ze lekker stoned de hele dag. Het allerbelangrijkste was dat de pijnscore gezakt was naar 2.
Liever stoned dan chagrijnig van de pijn, dachten wij nog.
Helaas was de euforie van korte duur. De volgende dag was ze volledig apathisch. Ze praatte niet meer, bewoog haar armen amper. Lotte was er eigenlijk niet meer. Nog een dag later begon ze te hoesten, niet een beetje, ze klonk als een verstokte roker. Ook weer zo bijzonder want een andere bijwerking zou verminderde slijmvorming zijn. Maar het meest verdrietige was, dat de pijn gewoon weer terug op niveau 8-10 zat.
De vakantie was voorbij en de eerste schooldag brak aan. Ze had er zo naar uitgekeken, dat we haar toch even hebben laten gaan. Maar binnen een halfuur waren Lotte en de zorgverlener weer terug. Lotte kon de prikkels helemaal niet aan.
Haar zorgverlener voelde aan dat het niet goed ging en seinde Sanne in, al jaren Lottes bff. Zij was nog in Frankrijk aan het werk op een camping. Wat zijn wij nu blij dat Sanne die avond terugbelde. Lotte kon niet meer verstaanbaar met haar praten maar genoot van alles wat Sanne vertelde.
Wanhopig heb ik die dag de pijnpoli gebeld. De arts had eigenlijk geen dienst, maar belde toch binnen een halfuur terug. We konden er een middel afhalen en de volgende ochtend was er een klein beetje Lotte terug. Ze kon weer iets praten en toonde weer wat van haar karakter, maar wat was ze aan het rochelen. Ze had veel pijn, weinig energie en nergens zin in. Geen ritje naar school dus.
Die avond werd het rochelen erger en erger. Tijdens het avondeten gingen Marco en ik om en om steeds bij haar kijken. Ze was oncomfortabel maar wilde niets.
Waar ze eerst zweette met hoogrode wangen, trok ze ineens blauw weg. De saturatie was al gedaald naar 60, de zuurstof ging er vol op. Maar dat haalde niets uit.
Ondanks dat we wisten dat ze het niet meer wilde, hebben we toch geprobeerd haar uit te zuigen, maar het lukte niet. Uit pure wanhoop hebben we 112 gebeld, maar ik voelde dat het te laat was.
Marco hing aan de telefoon en praatte 112 bij.
Ik ging naast Lotte zitten en legde mijn arm om haar heen. Heel rustig liet ze het leven los. Zittend voor haar pc, haar geliefde (oude) K3 kijkend.
De ambulancebroeders kwamen binnengerend, klaar voor actie. Ook zij zagen vrijwel meteen dat het te laat was. Marco heeft haar op bed gelegd. Ik heb de PC uitgezet.
En toen was het stil in huis …
Marco heeft haar op bed gelegd. Ik heb de PC uitgezet.
En toen was het stil in huis …
